Over mij
Dit is hem dan, mijn eigen plek, de etalage waar ik mijn journalistieke werk uitstal. De bedoeling is om hier scherp te krijgen hoe het klimaat zich ontwikkelt, wat zich afspeelt in atmosfeer, oceanen en op de continenten, en vooral ook wat de impact van dat alles is op ons landje aan de Noordzee. Ik wil een poging wagen het abstracte en onvoorstelbare tastbaar te maken, scherp te krijgen hoe het leven in de loop van deze eeuw wordt, in een klimaat dat aanzienlijk warmer zal zijn dan nu. Alle artikelen zijn vrij toegankelijk, zodat iedereen zich op de hoogte kan stellen van de situatie waarin we verkeren. Het maken van de verhalen is niet gratis, dus een druk op de donatieknop (kan ook per tekst) wordt zeer gewaardeerd!
Dan nog iets over mij. Ik kwam op deze wereld toen het observatorium op de flanken van de Mauna Loa op Hawaï in de atmosfeer een CO2-waarde registreerde van 321 particles per million (ppm) - we hebben het over 1966. Het gebeurde driehoog achter, aan de stadsrand van Den Haag, met uitzicht toen nog over de met steenkool warm gestookte kassen van Loosduinen. Ik was de derde en laatste van een gezin met een hardwerkende vader en lieve moeder.
Het was een jeugd met veel vrijheid, waarin de basisschool (1973-1979) en het Sint Jans College (1979-1986) redelijk soepel doorlopen werd. Daarna werd het wat stroever. De dienstplicht dan toch maar, omdat ik geen benul had wat te doen. Dat experiment in het leger heb ik niet helemaal tot het einde volbracht, en dus trakteerde ik mezelf daarna op een maandenlange trektocht door de bergen van Noorwegen. Op een verlaten bergtop viel het besluit: Nederlands studeren in Leiden, en ook dat werd een mooie reis.
Even lonkte de wetenschap, want Jacob van Maerlant was boeiend, maar uiteindelijk trok de wijde wereld meer en werd ik journalist. Na een jaar freelancen kon ik aan de slag bij de Goudsche Courant (wat een tijd!), om al snel algemeen verslaggever te worden bij de Haagsche Courant. Het snelle nieuws boeide me niet. Ik schreef vooral achtergrondverhalen en reportages, over van alles en nog wat, maar vooral over ruimtelijke ordening, water en natuur. In september 1999 reisde ik naar Spitsbergen en kwam ik terug met een verhaal over smeltende gletsjers. Tijdbom op de Noordpool, was de kop van het stuk.
Na bijna vijftien jaar ging de krant een kant op die de mijne niet was en nam ik ontslag. De zorg voor huishouden en kinderen wisselde ik af met schrijven voor onder meer Den Haag Centraal. In 2019 en 2020 schreef ik een serie over Den Haag, en hoe die mooie stad achter de duinen omgaat met de dreiging van een stijgende zeespiegel. Daar heb ik een van de Haagse persprijzen mee gewonnen, de Flaneur. De serie is binnenkort op de website te vinden.
In november 2020 liep ik tegen het Coronavirus aan, en dat heeft iets met mijn lichaam gedaan. Long Covid noemen ze dat, en sinds die tijd heb ik niets meer gepubliceerd. Het herstel is traag, onvoorspelbaar, maar inmiddels voel ik me zo goed dat ik weer aan de slag kan. Eindelijk! En met deze website kan dat in mijn eigen tempo.
Tot slot. Het gehalte aan CO2 in 1966 was zoals gezegd 321 ppm. Dit jaar (2023) komen we boven de 421 uit. Een ongekende en catastrofale hoeveelheid broeikasgas in de 56 jaar die ik nu leef. Er zit maar één ding op: tikken, alsof mijn leven ervanaf hangt!